Albert Camus Dżuma – opracowanie

(inaczej parabola) gatunek literacki, w którym prosta historia służy do przekazania ukrytego sensu

utwór literacki zawierający opis przeszłych lub współczesnych autorowi wydarzeń historycznych

gatunek publicystyczny; relacja autora z wydarzeń, których był bezpośrednim uczestnikiem lub świadkiem; autor powinien dążyć do jak najlepszego przedstawienia faktów; choć reportaż unika fikcji literackiej, często jest skonstruowany na zasadzie epickiej fabuły (z dramatycznie utrzymaną akcją, charakterystyką bohaterów, opisami)

prąd filozoficzny rozwijający się w Europie w latach 30. XX w.; głosił, że egzystencja ludzka jest absurdem – człowiek ma świadomość, że od narodzin jest skazany na śmierć; człowiek jest bytem skończonym, a jednocześnie jest w ciągłym procesie stawania się (przez to balansuje na granicy nicości)

[albert kami] (1913–1960); francuski pisarz, eseista, publicysta, dramaturg, laureat Literackiej Nagrody Nobla (1957); urodził się w Algierii Francuskiej w ubogiej rodzinie hiszpańskich emigrantów; jego ojciec zginął w czasie I wojny światowej; duży wpływ na edukację Alberta mieli jego nauczyciele, w tym nauczyciel filozofii ze szkoły średniej; w 1932 r. zdał maturę; podjął studia na Uniwersytecie w Algierze (filozofia i historia kultury antycznej); w latach 1937–1940 pracował jako dziennikarz; rozwijał też swoje zainteresowania teatrem (założył z przyjaciółmi Teatr Pracy, w którym wystawiali m.in. Ajschylosa); w 1942 r. na stałe przeniósł się do Paryża, gdzie m.in. redagował podziemne pismo; w 1947 r. porzucił publicystykę i politykę na rzecz teatru i pisarstwa; w 1957 r. otrzymał Literacką Nagrodę Nobla; zginął w wieku 46 lat w wypadku samochodowym; we Francji był krytykowany za brak reakcji na wojnę w jego ojczystej Algierii i negatywne ocenianie komunizmu; w jego twórczości wskazuje się duży wpływ egzystencjalizmu (pisarz krótko przyjaźnił się z Sartre’em, czołowym przedstawicielem tego nurtu), od czego sam twórca się odcinał; jest autorem powieści (np. Obcy, Dżuma, Upadek), dramatów (np. Kaligula, Stan oblężenia), esejów (np. Mit Syzyfa, Człowiek zbuntowany), zbiorów opowiadań (np. Lato)