Tadeusz Różewicz Ocalony

wyraz, najczęściej przymiotnik, określający jakiś rzeczownik, np. piękna pogoda

nawiązanie w tekście do innego tekstu, stylu, zjawiska literackiego, ale nie wprost, tylko za pomocą znaków czytelnych dla odbiorcy

figura stylistyczna; zestawienie dwóch przeciwstawnych sobie elementów wypowiedzenia, najczęściej zdań, np. Kochałem ją i jej nienawidziłem.

(1921–2014); poeta, dramatopisarz, prozaik; urodził się w Radomsku; miał dwóch braci: Stanisława i Janusza, którego uważał za swego mentora; po wybuchu wojny podejmował różne prace, aby wesprzeć finansowo rodzinę, był m.in. gońcem i magazynierem; w latach 1943–1944, pod pseudonimem Satyr, walczył w leśnych oddziałach Armii Krajowej; zadebiutował w 1944 r. zbiorem wierszy i prozy Echa leśne, w którym dał świadectwo pokoleniowego doświadczenia; po wojnie zdał maturę, przeniósł się do Krakowa, gdzie rozpoczął studia w zakresie historii sztuki; kolejne dwa tomy poetyckie: Niepokój (1947) i Czerwona rękawiczka (1948) wywołały zarówno zachwyt, jak i krytykę (ze względu na ich ekspresjonistyczny i katastroficzny charakter poecie zarzucano m.in. nihilizm); w 1949 r. Różewicz zamieszkał w Gliwicach i ożenił się z Wiesławą Kozłowską, byłą łączniczką AK; od 1968 r. mieszkał we Wrocławiu; pisał wiersze, dramaty (m.in. Kartoteka z 1960 r.), opowiadania i scenariusze filmowe; otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m.in. Nagrodę Literacką Nike za zbiór Matka odchodzi (2000) oraz Złoty Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis (2009); grób poety znajduje się na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Karpaczu