Krzysztof Kamil Baczyński Elegia o...

zestawienie zjawiska z innym, pod pewnymi względami podobnym

pytanie, na które nie oczekuje się odpowiedzi; ma skłonić do refleksji

wyraz, najczęściej przymiotnik, określający jakiś rzeczownik, np. piękna pogoda

celowe powtórzenie na początku kolejnych wersów tego samego wyrazu, cząstki

(1921–1944); poeta tzw. pokolenia apokalipsy spełnionej (pokolenia Kolumbów – pisarzy urodzonych ok. roku 1920); pochodził z rodziny inteligenckiej; maturę zdał tuż przed wybuchem II wojny światowej, a na polonistykę wstąpił we wrześniu 1939 r. na tajny Uniwersytet Warszawski; debiutował w 1940 r. tomikami wierszy Zamknięty echem i Dwie miłości; publikował w pismach konspiracyjnych pod pseudonimem „Jan Bugaj”; w lipcu 1942 r. ożenił się z ukochaną Barbarą; był aktywnym żołnierzem Armii Krajowej – należał do harcerskich batalionów „Zośka” i „Parasol”; brał udział w powstaniu warszawskim – zginął 4 sierpnia na placu Teatralnym

utwór wywodzący się z literatury antycznej (początkowo tworzony w Grecji, później również w Rzymie, między innymi przez Owidiusza); w starożytności pisano ją w formie dystychu, czyli dwuwiersza; zwykle była pieśnią żałobną, lamentacyjną, śpiewaną podczas pogrzebu, powstawały jednak – zwłaszcza w Rzymie – także elegie miłosne, polityczne czy biesiadne; od XVI w. elegia oznacza poważny, refleksyjny utwór utrzymany w tonie skargi, żalu, dotyczący przemijania, śmierci, dawnej miłości czy utraconej ojczyzny; w odróżnieniu od trenu, który opowiada o zaletach i zasługach konkretnej, bliskiej osoby zmarłej, elegia mówi zwykle o śmierci w sensie ogólnym, śmierci osób publicznych, narodzie czy pojęciach abstrakcyjnych i wyraża generalne refleksje na temat bólu i nieszczęścia; często indywidualne przeżycia łączą się w niej z metafizycznym namysłem nad światem i ludzką egzystencją