Adam Mickiewicz Wiersze miłosne

(1798–1855); najwybitniejszy polski poeta romantyzmu; urodził się w Zaosiu koło Nowogródka (pogranicze Białorusi i Litwy) w zubożałej rodzinie szlacheckiej; dzieciństwo i młodość spędził na Litwie i w Rosji, dojrzałe lata na emigracji (od 1834 r. osiadł na stałe w Paryżu); jego życie i twórczość dzieli się na pewne okresy: wileńsko-kowieński do 1823 r. (wtedy m.in. nieszczęśliwie zakochał się w Maryli Wereszczakównie, debiutował tomem Ballady i romanse, napisał II i IV cz. Dziadów, Grażynę, był członkiem tajnego Towarzystwa Filomatów do aresztowania i zsyłki w głąb Rosji), rosyjski do 1827 r. (był w Petersburgu, Odessie, na Krymie, w Moskwie; napisał m.in. Sonety krymskie, Konrada Wallenroda), emigracyjny do śmierci (w obawie przed aresztowaniem opuścił Rosję, podróżował po Europie, słuchał wykładów Hegla, poznał Goethego, był w Szwajcarii i Rzymie, skąd próbował się bez skutku dostać do kraju na wieść o powstaniu listopadowym; w Dreźnie napisał Dziady cz. III; później zamieszkał w Paryżu – ożenił się z Celiną Szymanowską, wykładał literaturę klasyczną w Lozannie w Szwajcarii i w Collège de France w Paryżu, był zwolennikiem idei Towiańskiego i przez pewien czas kierował Kołem Sprawy Bożej, czym naraził się władzom francuskim, które zawiesiły jego wykłady; angażował się w politykę – m.in. formowanie polskiego legionu we Włoszech i polskich oddziałów w Turcji; zmarł w Stambule na cholerę)