Renesans – nazwa epoki

[filipo bruneleski] (1377–1446) włoski renesansowy rzeźbiarz i architekt; twórca m.in. kopuły katedry we Florencji

[franczesko petrarka] (1304–1374) humanista, włoski poeta, o którego twórczości mówi się, że daje początek humanizmowi w Europie; pozostawił po sobie osobiste wyznania, pisma moralistyczne, poemat sławiący wielkość starożytnego Rzymu, ale przede wszystkim miłosne sonety, których bohaterką jest Laura – kobieta oczarowała go od pierwszego wejrzenia, a jej niespodziewana śmierć wstrząsnęła poetą

[dżiowani bokaczjo] (1313–1375) włoski pisarz, znawca Boskiej komedii; przyjaźnił się z Petrarką, był chętnie czytany przez mieszczan (pisał m.in. romanse); jego arcydziełem jest Dekameron, w którym pisarz ukazał różne aspekty życia, zawarł normy moralne mieszczaństwa, plastycznie i bogato przedstawił postacie; jest uznawany za ojca włoskiej prozy

[dante aligieri] (1265–1321); urodził się we Florencji; wywodził się ze znanego, choć zubożałego, rodu; studiował na uniwersytetach w Bolonii i Padwie oraz na paryskiej Sorbonie; w młodości przeżył wielką platoniczną miłość do Beatrycze Portinari, która zmarła w 1290 r.; po jej śmierci poeta opisał swoje uczucie w tomie wierszy Życie nowe; angażował się w życie społeczne i polityczne rodzinnego miasta; należał do stronnictwa politycznego, które przegrało walkę o władzę; w 1302 r. przeciwnicy polityczni zarzucili mu korupcję i defraudację miejskich funduszy i skazali go na dożywotnie wygnanie; poeta nie wrócił już nigdy do ukochanego miasta, a w czasie wygnania, oprócz pomniejszych utworów, takich jak traktaty, wiersze i listy, stworzył swoje największe dzieło, Boską komedię