Sztuka pozytywizmu

[dekorum] forma (styl) utworu jest zgodna z jego treścią

(1837–1867); malarz, rysownik; jeden z najwybitniejszych malarzy romantyzmu; stworzył cykle rysunków, m.in.: Warszawa I, Warszawa II, Polonia, Lithuania; malował sceny batalistyczne, związane z powstaniem styczniowym

rozważania o rzeczach, zjawiskach niedostępnych zmysłom i poznaniu rozumowemu

(1838–1897); poeta, dramatopisarz; tworzył też pod pseudonimami „El...y” oraz „Jan Stożek”; uczestnik powstania styczniowego; poseł na sejm galicyjski; łączył tendencje romantyczne z problematyką pozytywistyczną; tworzył teksty rozliczające klęskę powstania styczniowego i wyrażające nadzieję na zmianę, dramaty o tematyce społecznej, politycznej i historycznej, satyryczne wiersze i liryki o pięknie Tatr

[adolf fon mencel] (1815–1905); niemiecki malarz, autor grafik i rysunków, przedstawiciel realizmu; studiował i pracował w Berlinie; tworzył głównie sceny z życia dworu; wiele obrazów poświęcił panowaniu Fryderyka II

pisarz, filozof, historyk, działacz społeczny; jeden z twórców założeń pozytywizmu warszawskiego; studiował w Szkole Głównej, Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, Lipsku; publikował artykuły w „Przeglądzie Tygodniowym”, „Nowinach”; w 1902 r. założył tygodnik „Prawda”, w którym m.in. pisał felietony jako „Poseł Prawdy”; oprócz publicystyki tworzył też dramaty i nowele

[aleksandr kabanel] (1823–1889); francuski malarz, przedstawiciel akademizmu; tworzył obrazy historyczne oparte na wzorcach renesansowych; ceniony przez Napoleona III; uważany za znakomitego portrecistę

(1850–1901); malarz, prekursor polskiego impresjonizmu; jego twórczość ewoluowała od wpływów włoskiego renesansu po realizm i studia nad światłem w naturze; została w pełni doceniona w XX wieku

[gustaw korbe] (1819–1877); francuski malarz, twórca realizmu; naukę malarstwa zaczął od nauki rysunku i kopiowania dawnych mistrzów; od końca lat 40. XIX wieku zwalczał sztukę akademicką; stosował metodę realistyczną i naturalistyczną

(1843–1902); malarz, przedstawiciel akademizmu, który łączył z naturalizmem; malował monumentalne sceny o tematyce chrześcijańskiej, mitologicznej, historycznej (dzieje starożytnych Greków, Rzymian, pierwszych chrześcijan)

[onore domije] (1808–1879); francuski malarz, rzeźbiarz, grafik, przedstawiciel realizmu; podejmował tematykę społeczną; jego obrazy cechują pełna ekspresji forma (bliska ekspresjonizmowi) i ciemna kolorystyka z elementami bieli

(1838–1893); przedstawiciel polskiego malarstwa historycznego; od początku swojej działalności interesował się dziejami Polski; na kształtowanie się stylu malarza miały wpływ dzieła twórców belgijskich, od których zaczerpnął zainteresowanie niezwykłymi wydarzeniami z historii oraz pomysł kompozycji z wieloma postaciami; malował obrazy wielkoformatowe, a także portrety

[żan fransła mije] (1814–1875); przedstawiciel realizmu; ukazywał życie prostych ludzi, chłopów harmonijnie współistniejących z przyrodą

(1849–1914); przedstawiciel malarstwa realistycznego w Polsce; na jego styl wywarł wpływ kontakt z mazowiecką i ukraińską przyrodą; malował krajobrazy i dynamiczne sceny rodzajowe z życia mieszkańców wsi

(1824–1899); malarz, ilustrator, rysownik; głównym tematem jego prac są konie (sceny batalistyczne, rodzajowe, historyczne); tworzył też ilustracje, m.in. do Trylogii H. Sienkiewicza

(1846–1874); malarz przełomu romantyzmu i realizmu; malował nieupiększone sceny wojskowe ujęte w rozbudowanych pejzażach (korzystał przy tym z własnych doświadczeń – był uczestnikiem powstania styczniowego), wiejskie sceny rodzajowe, nocne pejzaże (nokturny), a także typowo polskie nizinne pejzaże Mazowsza; jego twórczość wywarła wpływ na malarstwo Młodej Polski (m.in. S. Witkiewicza) – nadał wysoką rangę tematom codziennym

(1837–1901); komediopisarz, publicysta, prozaik; działał w konspiracji powstańczej; po upadku powstania styczniowego był więziony; pisał o galicyjskim mieszczaństwie krytycznie, ale też z pewnym sentymentem

osobisty, stronniczy

[łiliam adolf buguru] (1825–1905); francuski malarz, przedstawiciel akademizmu i eklektyzmu; był wykładowcą akademickim; malował sceny mitologiczne, alegoryczne; przeciwstawiał się nowym nurtom, w tym impresjonizmowi

kierunek w sztukach plastycznych; rozwijał się głównie we Francji w latach 70. i 80. XIX wieku; jego istotą było oddanie przez artystę w dziele jego subiektywnych wrażeń i odczuć