Jan Kasprowicz Księga ubogich III

powtórzenie zadań o tej samej lub podobnej budowie

uroczysty zwrot do adresata (osoby, bóstwa, pojęcia, przedmiotu)

pytanie, na które nie oczekuje się odpowiedzi; ma skłonić do refleksji

wyraz, najczęściej przymiotnik, określający jakiś rzeczownik, np. piękna pogoda

celowe powtórzenie na początku kolejnych wersów tego samego wyrazu, cząstki

zabieg językowy polegający na nadawaniu przedmiotom, pojęciom, zjawiskom, zwierzętom itp. ludzkich cech i motywów postępowania

(1860–1926); poeta, dramaturg, tłumacz, krytyk literacki; urodził się w rodzinie wielodzietnej (miał trzynaścioro rodzeństwa); według przekazów jako dziecko został cudownie uzdrowiony dzięki religijności matki (sam też przez większość życia był bardzo religijny); już w młodym wieku pisał wiersze; uczył się w pruskich gimnazjach w Wielkopolsce; studiował filozofię i literaturoznawstwo na niemieckich uniwersytetach w Lipsku i we Wrocławiu; debiutował w 1889 r.; podejmował tematykę społeczną (np. cykl sonetów Z chałupy) z nutą reformatorską; w wieku 28 lat przeniósł się do Lwowa, gdzie obracał się w kręgach bohemy artystycznej i miał kontakt ze sztuką modernistyczną; był postrzegany jako dekadent i dandys, co odbiło się w jego twórczości rezygnacją z postawy aktywnej, nastrojami pesymistycznymi, przeświadczeniem o losie poddanym przeznaczeniu, o rozdarciu między dobrem a złem; w 1899 r. poetę zostawiła dla Stanisława Przybyszewskiego żona – Kasprowicz przeżył załamanie, stracił wiarę w siłę miłości, dobroć Boga, sens cierpienia (tomy Ginącemu światu, Salve Regina); w 1904 r. obronił doktorat na Uniwersytecie Lwowskim, a w 1909 r. objął tam specjalnie dla niego utworzoną katedrę literatury porównawczej; w 1911 r. ożenił się z młodziutką Marią Bunin – jego twórczość przepełnia od tego czasu poczucie harmonii, spokoju; w ostatnim okresie życia silniej związał się z Podhalem