Jan Kasprowicz Krzak dzikiej róży

zestawienie zjawiska z innym, pod pewnymi względami podobnym

uroczysty zwrot do adresata (osoby, bóstwa, pojęcia, przedmiotu)

utwór liryczny o ściśle określonej budowie – 14 wersów ułożonych w 4 strofy (dwie pierwsze o charakterze opisowym, dwie kolejne mają charakter refleksyjny); liczba wersów w strofach jest różna w zależności od rodzaju – w sonecie włoskim to dwie zwrotki po 4 wersy i dwie zwrotki po 3 wersy

wyraz, najczęściej przymiotnik, określający jakiś rzeczownik, np. piękna pogoda

kierunek w sztukach plastycznych; rozwijał się głównie we Francji w latach 70. i 80. XIX wieku; jego istotą było oddanie przez artystę w dziele jego subiektywnych wrażeń i odczuć

zabieg językowy polegający na nadawaniu przedmiotom, pojęciom, zjawiskom, zwierzętom itp. ludzkich cech i motywów postępowania

słowo, które swoim brzmieniem naśladuje zjawisko lub dźwięk, np. szum

(1860–1926); poeta, dramaturg, tłumacz, krytyk literacki; urodził się w rodzinie wielodzietnej (miał trzynaścioro rodzeństwa); według przekazów jako dziecko został cudownie uzdrowiony dzięki religijności matki (sam też przez większość życia był bardzo religijny); już w młodym wieku pisał wiersze; uczył się w pruskich gimnazjach w Wielkopolsce; studiował filozofię i literaturoznawstwo na niemieckich uniwersytetach w Lipsku i we Wrocławiu; debiutował w 1889 r.; podejmował tematykę społeczną (np. cykl sonetów Z chałupy) z nutą reformatorską; w wieku 28 lat przeniósł się do Lwowa, gdzie obracał się w kręgach bohemy artystycznej i miał kontakt ze sztuką modernistyczną; był postrzegany jako dekadent i dandys, co odbiło się w jego twórczości rezygnacją z postawy aktywnej, nastrojami pesymistycznymi, przeświadczeniem o losie poddanym przeznaczeniu, o rozdarciu między dobrem a złem; w 1899 r. poetę zostawiła dla Stanisława Przybyszewskiego żona – Kasprowicz przeżył załamanie, stracił wiarę w siłę miłości, dobroć Boga, sens cierpienia (tomy Ginącemu światu, Salve Regina); w 1904 r. obronił doktorat na Uniwersytecie Lwowskim, a w 1909 r. objął tam specjalnie dla niego utworzoną katedrę literatury porównawczej; w 1911 r. ożenił się z młodziutką Marią Bunin – jego twórczość przepełnia od tego czasu poczucie harmonii, spokoju; w ostatnim okresie życia silniej związał się z Podhalem

łączenie wrażeń odbieranych różnymi zmysłami, np. kolorów ze smakiem lub dźwiękiem