Witold Gombrowicz Ferdydurke – opracowanie

kategoria estetyczna; jest obecna w dziele, w którym zostały połączone elementy przeciwstawne, np. tragizm i komizm, piękno i brzydota

nawiązanie w tekście do innego tekstu, stylu, zjawiska literackiego, ale nie wprost, tylko za pomocą znaków czytelnych dla odbiorcy

(1904–1969); powieściopisarz, dramaturg, nowelista; studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim; przez około rok przebywał w Paryżu, a po powrocie rozpoczął aplikację sędziowską, ale ją porzucił; pierwsze próby literackie podejmował w latach 20.; debiutował Pamiętnikiem z okresu dojrzewania; publikował w prasie, uczestniczył w spotkaniach literackich; rozgłos przyniosło mu opublikowanie w 1937 r. Ferdydurke; przed wybuchem II wojny światowej brał udział w dziewiczym rejsie statku MS Chrobry do Ameryki; wojnę spędził w Buenos Aires w Argentynie, gdzie pozostał do 1963 r.; na emigracji wydał przetłumaczone na hiszpański m.in. Ferdydurke i Ślub, ale nie zyskał rozgłosu; w latach 1947–1955 pracował w argentyńskiej filii Banku Pekao; w 1950 r. nawiązał korespondencję z Jerzym Giedroyciem – organizatorem życia kulturalnego na obczyźnie – i zaczął publikować w paryskiej „Kulturze” oraz w ramach Instytutu Literackiego w Paryżu; w 1956 r. ukazały się w Polsce 4 jego książki, ale już po 1958 r. był objęty zakazem publikacji w kraju; wrócił do Europy w 1963 r. dzięki stypendium Fundacji Forda; w 1964 r. poznał swoją przyszłą żonę Ritę – zamieszkali w Vence koło Nicei; pisarz nigdy nie wrócił do Polski; był kilkakrotnie nominowany do Literackiej Nagrody Nobla; do połowy lat 80. był mało znany w Polsce (nie chciał być publikowany w kraju, dopóki nie zostaną tam wydane w całości jego Dzienniki – wspominał w nich m.in. nagonkę polskich władz w związku z jego powrotem do Europy); propagatorem jego twórczości w Europie Zachodniej był Konstanty Jeleński; Gombrowicz jest jednym z najwybitniejszych pisarzy XX w.; podejmował kwestie psychologii człowieka, jego uwikłania w relacje z innymi, stosunek do kultury; mistrzowsko posługiwał się groteską i paradoksem