Julian Tuwim Do krytyków

uroczysty zwrot do adresata (osoby, bóstwa, pojęcia, przedmiotu)

ożywienie, nadanie przedmiotom martwym cech istot żywych, np. Noc ucieka.

(1894–1953); poeta i tłumacz; współzałożyciel kabaretu literackiego Pod Picadorem i grupy poetyckiej Skamander; posługiwał się ponad czterdziestoma pseudonimami; urodził się w Łodzi w mieszczańskiej rodzinie żydowskiej; zadebiutował w 1911 r. przekładem wierszy Leopolda Staffa na esperanto, a w 1913 r. w „Kurierze Warszawskim” opublikował pierwszy własny wiersz; w 1919 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie rozpoczął studia (prawo i polonistyka); współpracował z pismem „Pro Arte et Studio”; był jednym z założycieli Związku Artystów i Kompozytorów Scenicznych (ZAiKS); w 1939 r. wyemigrował do Francji, a stamtąd do Nowego Jorku; do Polski powrócił w 1946 r., wówczas władze komunistyczne okrzyknęły go poetą państwowym; w latach 1947–1950 pełnił funkcję kierownika artystycznego Teatru Nowego; w 1949 r. został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina; Tuwimowie wraz z adoptowaną córką Ewą oraz siostrą poety, Ireną, mieszkali w domu w Aninie, który twórca otrzymał od państwa; stworzył wiele wierszy, tekstów kabaretowych, utworów dla dzieci

Grupa literacka w dwudziestoleciu międzywojennym w Polsce.

• Program:

  • uwolnienie literatury od konieczności podejmowania tematów narodowowyzwoleńczych,
  • pochwała codzienności,
  • optymizm, młodość, spontaniczność,
  • szacunek dla tradycji klasycznej i romantycznej.

• Pisma: „Pro Arte et Studio”, „Skamander”.

• Przedstawiciele: Julian Tuwim, Jan Lechoń, Kazimierz Wierzyński, Antoni Słonimski, Jarosław Iwaszkiewicz, luźno związani: Kazimiera Iłłakowiczówna, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Władysław Broniewski.