Julian Tuwim Bal w Operze – interpretacja

nowy wyraz utworzony w danym języku

gatunek literacki z pogranicza epiki, liryki i dramatu (może zawierać dialogi, obecny narrator); utwory ośmieszają zjawiska, wady, ale nie zawierają propozycji zmiany sytuacji

kategoria estetyczna; jest obecna w dziele, w którym zostały połączone elementy przeciwstawne, np. tragizm i komizm, piękno i brzydota

nawiązanie w tekście do innego tekstu, stylu, zjawiska literackiego, ale nie wprost, tylko za pomocą znaków czytelnych dla odbiorcy

słowo, które swoim brzmieniem naśladuje zjawisko lub dźwięk, np. szum

(1894–1953); poeta i tłumacz; współzałożyciel kabaretu literackiego Pod Picadorem i grupy poetyckiej Skamander; posługiwał się ponad czterdziestoma pseudonimami; urodził się w Łodzi w mieszczańskiej rodzinie żydowskiej; zadebiutował w 1911 r. przekładem wierszy Leopolda Staffa na esperanto, a w 1913 r. w „Kurierze Warszawskim” opublikował pierwszy własny wiersz; w 1919 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie rozpoczął studia (prawo i polonistyka); współpracował z pismem „Pro Arte et Studio”; był jednym z założycieli Związku Artystów i Kompozytorów Scenicznych (ZAiKS); w 1939 r. wyemigrował do Francji, a stamtąd do Nowego Jorku; do Polski powrócił w 1946 r., wówczas władze komunistyczne okrzyknęły go poetą państwowym; w latach 1947–1950 pełnił funkcję kierownika artystycznego Teatru Nowego; w 1949 r. został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina; Tuwimowie wraz z adoptowaną córką Ewą oraz siostrą poety, Ireną, mieszkali w domu w Aninie, który twórca otrzymał od państwa; stworzył wiele wierszy, tekstów kabaretowych, utworów dla dzieci

środek retoryczny; wyraz, grupa wyrazów, zdanie świadczące o stosunku emocjonalnym mówiącego

rodzaj metafory, w której wyrazy są ze sobą związane i jeden z nich zastępuje drugi, np. Wypiłem ten kielich do dna (kielich zastępuje wino).