Julian Przyboś Gmachy

wyraz, najczęściej przymiotnik, określający jakiś rzeczownik, np. piękna pogoda

(1901–1970); poeta; urodził się w rodzinie chłopskiej; brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r.; w latach 1920–1923 studiował polonistykę na UJ; wraz z bratem stworzył akademickie Koło Literacko-Artystyczne, był też związany z krakowską grupą poetów negatywistów; pracował jako nauczyciel w różnych gimnazjach; krótko przebywał też w Paryżu; w międzywojniu współpracował z czasopismami, m.in. ze „Zwrotnicą”; w 1939 r. pracował w bibliotece Ossolineum we Lwowie; wstąpił do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy; był współautorem wydanego w Kijowie podręcznika literatury polskiej; w 1941 r. trafił w ręce gestapo, a po uwolnieniu spędził kilka lat w rodzinnej wsi, gdzie uprawiał ziemię; brał czynny udział w budowaniu „władzy ludowej”, zapisał się do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej; w latach 1947–1951 był dyplomatą w Szwajcarii; od 1955 r. mieszkał w Warszawie; po inwazji ZSRR na Węgry (w 1956 r.) w 1958 r. wystąpił z partii; w 1966 r. został prezesem PEN Clubu; od 1968 r. pisał dla „Miesięcznika Literackiego”; pierwsze zbiory wierszy wydał w latach 20. – pochwała wysiłku twórczego, pracy, trudu rzemiosła, fascynacja techniką; w latach 30. charakterystyczna dla jego twórczości jest spiętrzona metafora

wiersz bez rymów

wiersz, w którym nie można wskazać żadnych schematów rytmicznych (nie ma regularnie rozłożonych sylab, powtarzających się konstrukcyjnych elementów), ale mogą w nim występować rymy