Jan Lechoń Herostrates

inaczej uosobienie; nadanie abstrakcyjnym pojęciom, przedmiotom cech ludzkich – ukazanie ich jako osoby

nawiązanie w tekście do innego tekstu, stylu, zjawiska literackiego, ale nie wprost, tylko za pomocą znaków czytelnych dla odbiorcy

właśc. Leszek Józef Serafinowicz; (1899–1956); polski poeta, prozaik, krytyk literacki; zadebiutował w wieku 13 lat tomikiem Na złotym polu, a rok później (już pod pseudonimem „Jan Lechoń”) wydał kolejny zbiór – Po różnych ścieżkach, dedykowany Leopoldowi Staffowi; studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim, jednak jej nie ukończył; był współzałożycielem kawiarni Pod Pikadorem oraz Skamandra (był również pomysłodawcą tej nazwy); w czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. pracował w Biurze Prasowym Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego; należał do Związku Zawodowego Literatów Polskich; był sekretarzem PEN Clubu; jego dorosły debiut (tom wierszy Karmazynowy poemat) został przyjęty z entuzjazmem; Lechoń stawiał sobie wysokie wymagania i czuł twórczą niemoc, a także zmagał się z problemami osobistymi, co przyczyniło się do depresji i próby samobójczej; w latach 1930–1939 był attaché kulturalnym ambasady polskiej w Paryżu; po klęsce Francji wyjechał do Brazylii, a następnie do USA (Nowy Jork) – brał udział w życiu Polonii, był współzałożycielem Polskiego Instytutu Nauk i Sztuk w USA, ale nie czuł się dobrze na emigracji (przejmował się sowietyzacją Polski, ukrywał homoseksualizm); popełnił samobójstwo, skacząc z dwunastego piętra hotelu Hudson w Nowym Jorku; fascynowały go twórczość i postać Słowackiego (uczestniczył w ekshumacji jego zwłok), do którego odwoływał się w swoich utworach; czerpał też z poezji barokowej, Biblii (cykl Siedem grzechów głównych), romantyzmu i klasycyzmu (Srebrne i czarne); z dokonań prozatorskich ważne są dzienniki poety traktowane jako terapia na depresję