Filozofia baroku

(1632–1877), niderlandzki filozof żydowskiego pochodzenia; w swojej koncepcji chciał połączyć racjonalizm Kartezjusza, propozycje Hobbesa i przekonanie o jedności bytu

(1623–1662), francuski matematyk, fizyk, filozof; był genialnym dzieckiem; wiele jego teorii wniosło istotny wpływ na rozwój różnych dziedzin nauki (twierdzenie Pascala, trójkąt Pascala, prawo Pascala, teoria prawdopodobieństwa); na jego cześć nazwano jednostkę ciśnienia; miał słabe zdrowie; po jednym z ataków choroby nawrócił się i stał się gorliwym katolikiem

[rene dekart] (1596–1650), francuski matematyk i fizyk, filozof (nazywany ojcem nowożytnej filozofii); opracował innowacyjną metodę rozumowania, a jego koncepcja przyrody odrzucała model Arystotelesa i zakładała, że świat to jeden wielki mechanizm

(1542–1591); hiszpański poeta, mistyk, karmelita, autor Pieśni duchowej i Nocy ciemnej; razem ze św. Teresą z Ávili założył zakon karmelitów bosych; w swoich przepełnionych symboliką utworach przedstawia metaforyczny powrót duszy do Boga

(1515–1582), hiszpańska mistyczka, teolożka; w wieku 18 lat wstąpiła do zakonu karmelitanek, z którego powstała zreformowana część – karmelici bosi o surowej regule (skrajne ubóstwo, zrzeczenie się dóbr materialnych, umartwianie ciała); wielokrotnie doznawała ekstatycznych, religijnych wizji; jej koncepcja rozwoju duszy zakładała 4-etapową ścieżkę, na której ważną rolę odgrywała kontemplacja i osobisty kontakt z Bogiem

[tomas hobs] (1588–1679), angielski filozof, myśliciel społeczny; jego najsłynniejszym dziełem był Lewiatan – rozprawa, w której przedstawił swoją koncepcję państwa jako umowy społecznej